Άννα Φρανκ: "Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ"
Πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Ναζιστική Γερμανία διατηρούσε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη την επικράτεια που βρισκόταν στον έλεγχό της. Τα πρώτα Ναζιστικά στρατόπεδα βρίσκονταν στο έδαφος της Γερμανίας και ήταν κυρίως στρατόπεδα εργασίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, στα εκατομμύρια των κρατουμένων των στρατοπέδων συγκέντρωσης περιλαμβάνονταν Εβραίοι, Πολωνοί, Σοβιετικοί, αιχμάλωτοι πολέμου, ομοφυλόφιλοι, Τσιγγάνοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι. Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας.
|
|
Από το 1941 οι Ναζιστές άρχισαν να δημιουργούν τα στρατόπεδα εξόντωσης ή θανάτου με μόνο σκοπό την βιομηχανική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης, μέσω της «Τελικής Λύσης». Αυτά τα στρατόπεδα εγκαταστάθηκαν στις κατεχόμενες Πολωνία και Λευκορωσία, στην περιοχή του «Γενικού Κυβερνείου» (Generalgouvernement). Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια Εβραίοι επρόκειτο να βρουν το θάνατο στα στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως μέσω δηλητηριωδών αερίων στους "θαλάμους αερίων", αν και πολλοί κρατούμενοι σκοτώθηκαν σε ομαδικές εκτελέσεις και με άλλους τρόπους. Αυτά τα στρατόπεδα θανάτου, στα οποία περιλαμβάνονται του Μπέλζεκ, του Σομπιμπόρ, της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, συνήθως αναφέρονται ως «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αν και οι ειδικοί του Ολοκαυτώματος κάνουν διαχωρισμό μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των στρατοπέδων θανάτου.
(απόσπασμα από τι wikipedia)
(απόσπασμα από τι wikipedia)
Λίγα Λόγια για τη συγγραφέα (από τη wikipedia).
Η Άννα Φρανκ (Annelies Marie (Anne) Frank, 12 Ιουνίου 1929 στην Φρανκφούρτη - στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν, Μάρτιος 1945) ήταν γερμανίδα Εβραιοπούλα που έγραψε ένα ημερολόγιο ενώ κρυβόταν, μαζί με τους δικούς της και τέσσερις οικογενειακούς φίλους, σε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Ολλανδίας. |
|
Η οικογένειά της είχε μετακομίσει στο Άμστερνταμ όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία στη Γερμανία, αλλά παγιδεύτηκε όταν η κατοχή επεκτάθηκε και στην Ολλανδία. Καθώς οι διώξεις των Εβραίων εντάθηκαν, η οικογένεια άρχισε τον Ιούλιο του 1943 να κρύβεται σε μυστικά δωμάτια του γραφείου του πατέρα, Όττο Φρανκ. Μετά από δύο χρόνια τούς κατέδωσαν και η οικογένεια στάλθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Γκεστάπο λεηλάτησε τη σοφίτα, όπου κρυβόταν η οικογένειά της, αφήνοντας ανάκατα στο πάτωμα περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες κτλ. Λίγες μέρες αργότερα, μια καθαρίστρια βρήκε ανάμεσά τους το ημερολόγιο της Άννας. Χωρίς να ξέρει τι ήταν, το παρέδωσε στη Μιπ και την Έλλη, δύο κορίτσια, που η βοήθειά τους στις εβραϊκές οικογένειες δεν αποκαλύφθηκε ποτέ. Η Άννα και η αδελφή της, Μαργκότ, μεταφέρθηκαν, δύο μήνες πριν το θάνατο της μητέρας τους, στο γερμανικό στρατόπεδο Μπέργκεν – Μπέλζεν. Εκεί η Άννα έδειξε το ίδιο κουράγιο και καρτερικότητα που την είχαν κάνει γνωστή στο Άουσβιτς. Τον Φεβρουάριο του 1945 και τα δυο κορίτσια αρρώστησαν από τύφο. Μια μέρα, η Μαργκότ, προσπαθώντας να σηκωθεί από το κρεβάτι της, που βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι της Άννας, έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω. Στην κατάσταση που βρισκόταν, ο οργανισμός της δεν άντεξε το σοκ. Ο θάνατος της αδελφής της προκάλεσε στην Άννα αυτό που όλα τα προηγούμενα βάσανά της δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν: έσπασε το ηθικό της. Λίγες μέρες αργότερα, στις αρχές Μαρτίου, πέθανε. Ο πατέρας της, Όττο, ο μόνος που επέζησε από τους οκτώ της σοφίτας, γύρισε μετά το τέλος του πολέμου στο Άμστερνταμ, όπου ανακάλυψε ότι το ημερολόγιό της είχε διασωθεί. Πεπεισμένος ότι αποτελούσε μοναδική μαρτυρία, προχώρησε στην έκδοσή του. Το ημερολόγιο εκδόθηκε στην ολλανδική γλώσσα, με τον τίτλο Het Achterhuis (Το πίσω σπίτι).
Είδος αποσπάσματος:
Ημερολόγιο: με τον όρο αυτόν εννοούμε τη συστηματική καταγραφή από ένα άτομο των πιο σημαντικών γεγονότων της προσωπικής του ζωής, καθώς και της δημόσιας ζωής της εποχής του.
Ημερολόγιο: με τον όρο αυτόν εννοούμε τη συστηματική καταγραφή από ένα άτομο των πιο σημαντικών γεγονότων της προσωπικής του ζωής, καθώς και της δημόσιας ζωής της εποχής του.
- Έχει προσωπικό χαρακτήρα (δηλαδή δε γράφεται για να δημοσιευτεί ή για να διαβαστεί από άλλους), γι’ αυτό και το ύφος του είναι εξομολογητικό, και η γραφή συχνά συνθηματική ή και ελλειπτική·
- περιέχει σχόλια, παρατηρήσεις, κρίσεις, σκέψεις και, γενικά μια υποκειμενική καταγραφή όλων όσων απασχολούν το άτομο που κρατά το ημερολόγιο.
- Βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο ακριβής προσδιορισμός του χρόνου από τον συγγραφέα.
- Διαφέρει από την αυτοβιογραφία, όπου ο συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή του σε συνεχή αφήγηση και χωρίς κενά, με σκοπό να διαβαστεί από άλλους.
Το Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ είναι το πιο γνωστό κείμενο αυτού του είδους, αν και δεν έχει τόσο την αξία ενός λογοτεχνικού κειμένου, όσο μιας αυθεντικής μαρτυρίας. Η συγγραφέας βρίσκεται στο μεταίχμιο προς την εφηβεία και ίσως γινόταν πολύ καλή συγγραφέας, αν δεν είχε πέσει θύμα της γενοκτονίας των Εβραίων. |
|
Ερμηνευτικές επισημάνσεις
• Πρόθεση της Άννας Φρανκ δεν ήταν η δημοσίευση του ημερολογίου, το οποίο ήταν γι' αυτήν περισσότερο μια διέξοδος και ικανοποιούσε μια ανάγκη συνομιλίας με τον εαυτό της.
• Η εντύπωση ότι το έγραφε μόνο για τον εαυτό της δίνει στο γράψιμο της αυθορμητισμό και ειλικρίνεια.
• Το κείμενο διακρίνεται για τον ώριμο προβληματισμό αλλά και την ψυχολογική αστάθεια της συγγραφέως.
• Στο συγκεκριμένο απόσπασμα δε γίνεται αναφορά στις συνθήκες διαβίωσης και στην πολιτική κατάσταση.
• Πρόθεση της Άννας Φρανκ δεν ήταν η δημοσίευση του ημερολογίου, το οποίο ήταν γι' αυτήν περισσότερο μια διέξοδος και ικανοποιούσε μια ανάγκη συνομιλίας με τον εαυτό της.
• Η εντύπωση ότι το έγραφε μόνο για τον εαυτό της δίνει στο γράψιμο της αυθορμητισμό και ειλικρίνεια.
• Το κείμενο διακρίνεται για τον ώριμο προβληματισμό αλλά και την ψυχολογική αστάθεια της συγγραφέως.
• Στο συγκεκριμένο απόσπασμα δε γίνεται αναφορά στις συνθήκες διαβίωσης και στην πολιτική κατάσταση.
Θεματικά κέντρα:
Περιεχόμενο:
Η Άννα, παίρνοντας αφορμή από ένα ασήμαντο επεισόδιο με την αδερφή τη εκφράζει στο ημερολόγιο της τη θλίψη της για τη στάση των γονιών της, που δε πήραν το μέρος της. Ομολογεί ότι οι σχέσεις με τη μητέρα και την αδερφή της δεν είναι καλές, ενώ αντίθετα ο πατέρας είναι το ιδανικό της, παρ' όλο που έχει και εναντίον του παράπονα, επειδή δε συμμερίζεται τα προβλήματα της. Για τη σχέση με τη μητέρα της, η Άννα υποστηρίζει ότι δεν είναι καλή, με κύρια αιτία τους αντίθετους χαρακτήρες τους, και αποκαλύπτει ότι δεν τη θεωρεί πρότυπο μητέρας. Μιλώντας έπειτα για τον εαυτό της, η Άννα ομολογεί τις αδυναμίες του χαρακτήρα της. Εκφράζει επίσης την επιθυμία να μην της φέρονται σαν σε μικρό κοριτσάκι, αφού πιστεύει ότι έχει ωριμάσει και έχει σχέδια για τη ζωή. Αυτό μόνο που της λείπει, όπως γράφει, είναι η ενθάρρυνση από πρόσωπα που να την αγαπούν.
Τόπος: Άμστερνταμ Ολλανδίας, καταφύγιο.
Χρόνος: Νοέμβριος 1942.
Αφηγηματικοί τρόποι:
- Βασική ιδέα του αποσπάσματος είναι η ψυχολογία των εφήβων και οι σχέσεις τους με την οικογένεια.
- Αντίθεση ανάμεσα στο «εγώ» και στους «άλλους»
- Ανάπτυξη της ατομικότητας του εφήβου και την αναζήτηση της προσωπικής του ανεξαρτησίας.
- Εσωτερική ανάγκη του εφήβου να συνομιλήσει με τον εαυτό του και να τον κατανοήσει.
Περιεχόμενο:
Η Άννα, παίρνοντας αφορμή από ένα ασήμαντο επεισόδιο με την αδερφή τη εκφράζει στο ημερολόγιο της τη θλίψη της για τη στάση των γονιών της, που δε πήραν το μέρος της. Ομολογεί ότι οι σχέσεις με τη μητέρα και την αδερφή της δεν είναι καλές, ενώ αντίθετα ο πατέρας είναι το ιδανικό της, παρ' όλο που έχει και εναντίον του παράπονα, επειδή δε συμμερίζεται τα προβλήματα της. Για τη σχέση με τη μητέρα της, η Άννα υποστηρίζει ότι δεν είναι καλή, με κύρια αιτία τους αντίθετους χαρακτήρες τους, και αποκαλύπτει ότι δεν τη θεωρεί πρότυπο μητέρας. Μιλώντας έπειτα για τον εαυτό της, η Άννα ομολογεί τις αδυναμίες του χαρακτήρα της. Εκφράζει επίσης την επιθυμία να μην της φέρονται σαν σε μικρό κοριτσάκι, αφού πιστεύει ότι έχει ωριμάσει και έχει σχέδια για τη ζωή. Αυτό μόνο που της λείπει, όπως γράφει, είναι η ενθάρρυνση από πρόσωπα που να την αγαπούν.
Τόπος: Άμστερνταμ Ολλανδίας, καταφύγιο.
Χρόνος: Νοέμβριος 1942.
Αφηγηματικοί τρόποι:
- Διάλογος σε ελάχιστα σημεία. Χρησιμοποιείται για να βοηθήσει στην καλύτερη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, κάνει την αφήγηση πιο ζωντανή.
- Η Αφήγηση καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του αποσπάσματος.
Ενότητες:
1η Ενότητα: §1-5 <<Αγαπητή Κίτυ, [...] στην γκρινιάρικη διάθεση της Μαργκότ».>>: Τα παράπονα της Άννας με αφορμή το επεισόδιο με τη Μαργκότ.
2η Ενότητα: §6-9 << Δεν τις αγαπώ, [...] που έχει σχέση με τα ελαττώματα της >>: Η σχέση της Άννας με τον πατέρα της.
3η Ενότητα: §10-12 << Περισσότερο απ' όλους τους άλλους, [...] πλήρη ικανοποίηση στα παιδιά τους;>>: Η άποψη της Άννας για τη μητέρα της.
4η Ενότητα: §13-19 << Μερικές φορές [...] Δική σου, Άννα >>: Οι συναισθηματικές ανάγκες της Άννας και η διάθεση αυτοκριτικής.
Γλώσσα:
είναι απλή και κατανοητή και η επιλογή συγκεκριμένων ρημάτων και επιθέτων φανερώνουν την ψυχολογική της διάθεση.
Ύφος:
προσωπικό και υποκειμενικό: δεν έχει την αξία ενός λογοτεχνικού έργου αλλά περιγράφει την ψυχική κατάσταση μιας έφηβης.
1η Ενότητα: §1-5 <<Αγαπητή Κίτυ, [...] στην γκρινιάρικη διάθεση της Μαργκότ».>>: Τα παράπονα της Άννας με αφορμή το επεισόδιο με τη Μαργκότ.
2η Ενότητα: §6-9 << Δεν τις αγαπώ, [...] που έχει σχέση με τα ελαττώματα της >>: Η σχέση της Άννας με τον πατέρα της.
3η Ενότητα: §10-12 << Περισσότερο απ' όλους τους άλλους, [...] πλήρη ικανοποίηση στα παιδιά τους;>>: Η άποψη της Άννας για τη μητέρα της.
4η Ενότητα: §13-19 << Μερικές φορές [...] Δική σου, Άννα >>: Οι συναισθηματικές ανάγκες της Άννας και η διάθεση αυτοκριτικής.
Γλώσσα:
είναι απλή και κατανοητή και η επιλογή συγκεκριμένων ρημάτων και επιθέτων φανερώνουν την ψυχολογική της διάθεση.
Ύφος:
προσωπικό και υποκειμενικό: δεν έχει την αξία ενός λογοτεχνικού έργου αλλά περιγράφει την ψυχική κατάσταση μιας έφηβης.
Ηθογραφία:
Η Κίτυ: Η Κίτυ, είναι μια φίλη που έχει επινοήσει η Άννα και από αυτή την άποψη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άλλο κομμάτι του ίδιου του εαυτού της. Μέσα από τη φίλη αυτή φαίνεται η προσπάθεια της έφηβης να υποστηρίξει η ίδια τον εαυτό της ώστε σταδιακά να γίνει συναισθηματικά ανεξάρτητη. Στην προσπάθεια αυτή είναι ιδιαίτερα ακριβοδίκαιη καθώς, έστω και έμμεσα, κρίνει όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον εαυτό της. Η παράκλησή της επομένως προς την Κίτυ να μην την κρίνει αυστηρά είναι μια παράκληση προς τον ίδιο τον εαυτό της ο οποίος αφού έχει ξεσπάσει και εκτονώσει τον θυμό του απέναντι στους άλλους στρέφεται στο τέλος και προς τον εαυτό για να αναζητήσει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Άννα: Η προβληματική σχέση της Άννας με τους γονείς της παρουσιάζεται με ειλικρίνεια, αλλά η ψυχολογική της διάθεση χαρακτηρίζεται από αστάθεια και μεταπτώσεις. Ενώ πολλές από τις απόψεις και τις κρίσεις της χαρακτηρίζονται από ωριμότητα, από την άλλη πλευρά αρκετά από τα παράπονα της θυμίζουν χαϊδεμένο παιδί που θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Έτσι, οι αντιφάσεις που φανερώνονται στο χαρακτήρα και την ψυχολογία της είναι αρκετές. Είναι ένα κορίτσι που κακίζει τη μητέρα της, που ζηλεύει την αδερφή της, που κάνει παράπονα στον πατέρα και γενικά τα βάζει με όλους, επειδή δεν την καταλαβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, κάποιες απόψεις της για το μητρικό ρόλο και για την ανάγκη να βρει στη μητέρα της ένα ιδανικό πρότυπο δείχνουν συνετή κρίση, δυσανάλογη με την ηλικία της. Την ίδια ωριμότητα φανερώνει και η αυτοκριτική της, καθώς παρουσιάζεται δυσαρεστημένη για την ανεπάρκεια της να ολοκληρώσει ένα έργο. Οι αντιφάσεις αυτές είναι απόλυτα φυσιολογικές στη φάση της μετάβασης από την παιδική στην εφηβική ηλικία, στην οποία βρίσκεται η Άννα. Ψυχολογικές μεταπτώσεις, παράπονα, πείσματα και ζήλιες χαρακτηρίζουν πάντα αυτή την ηλικία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Η Άννα, με τα χαρίσματα και τα ελαττώματα της είναι ένας αντιπροσωπευτικός για την ηλικία της χαρακτήρας. Τη διακρίνει φιλομάθεια, εξυπνάδα, ωριμότητα, ειλικρίνεια. Παράλληλα όμως έχει εγωισμό και ζήλια και γενικά είναι απόλυτη στα συναισθήματα της. Έτσι, το μόνο που πετυχαίνει είναι να νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους και κάτω από συνθήκες που δεν της επιτρέπουν τέτοιες «πολυτέλειες».
Τα συναισθήματα που κυριαρχούν στο κείμενο είναι η λύπη και η αγανάκτηση μιας έφηβης που αισθάνεται να την πνίγει η αδικία. Η Άννα εκδηλώνει επίσης κακία για τη μητέρα και την αδερφή της και ζήλια για την προτίμηση, όπως νομίζει, του πατέρα προς την αδερφή της. Η ζήλια αυτή έχει ως αιτία την υπερβολική αγάπη της γι' αυτόν, η οποία την κάνει απαιτητική και απόλυτη. Η έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς της προξενεί επίσης στην Άννα συναισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης.
Οι σχέσεις της με τα άλλα πρόσωπα
Οι σχέσεις της αφηγήτριας με το οικογενειακό της περιβάλλον δεν είναι αρμονικές. Απέναντι στην αδερφή της είναι ανταγωνιστική και εκδηλώνει ζήλια. Θεωρεί ότι καταφέρνει να έχει τους γονείς με το μέρος της εξαιτίας του «μισοκακόμοιρου ύφους» και της «γκρινιάρικης διάθεσης» της. Αγανακτεί επίσης, διότι ενώ η άλλη εισπράττει πάντα επαίνους για τα χαρίσματα της, η ίδια δέχεται συνεχώς επικρίσεις. Πιο προβληματική είναι η σχέση με τη μητέρα της, για την οποία πιστεύει ότι δεν της δείχνει κατανόηση και δεν ανταποκρίνεται στο μητρικό της ρόλο αν και εκείνη έχει ανάγκη από τη στήριξη της. Για τον πατέρα της τρέφει ιδιαίτερη αγάπη και τον αποκαλεί το μεγάλο της ιδεώδες», έχει όμως το παράπονο ότι ούτε αυτός τη στηρίζει ηθικά και ότι δεν είναι διατεθειμένος να ακούει τα προβλήματα της. Γενικά, πιστεύει ότι οι γονείς της δεν την προσέχουν όσο θα της άξιζε και εξακολουθούν να τη μεταχειρίζονται σαν ένα κακομαθημένο παιδί.
Μαργκότ: Παρουσιάζεται ως το χαϊδεμένο παιδί την οικογένειας που λόγω των χαρισμάτων της έχει την προσοχή όλων αλλά και δημιουργεί έντονο ανταγωνισμό ανάμεσα σε εκείνη και την αδερφή της.
Πατέρας: Η Άννα θεωρεί τον πατέρα της καλοσυνάτο και επισημαίνει ότι μπορεί να τον προσεγγίσει. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο περιστατικό δεν φαίνεται να βρίσκει σε αυτόν τη συναισθηματική στήριξη που χρειάζεται.
Μητέρα: Η Άννα δεν θεωρεί ότι διαδραματίζει το ρόλο που αρμόζει. Αντιμετωπίζει μεροληπτικά τα παιδιά της και παρουσιάζεται ψυχρή και ανίκανη ή και αδιάφορη να κατανοήσει τα προβλήματα και τη συμπεριφορά της Άννας.
Η Κίτυ: Η Κίτυ, είναι μια φίλη που έχει επινοήσει η Άννα και από αυτή την άποψη δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα άλλο κομμάτι του ίδιου του εαυτού της. Μέσα από τη φίλη αυτή φαίνεται η προσπάθεια της έφηβης να υποστηρίξει η ίδια τον εαυτό της ώστε σταδιακά να γίνει συναισθηματικά ανεξάρτητη. Στην προσπάθεια αυτή είναι ιδιαίτερα ακριβοδίκαιη καθώς, έστω και έμμεσα, κρίνει όχι μόνο τους άλλους αλλά και τον εαυτό της. Η παράκλησή της επομένως προς την Κίτυ να μην την κρίνει αυστηρά είναι μια παράκληση προς τον ίδιο τον εαυτό της ο οποίος αφού έχει ξεσπάσει και εκτονώσει τον θυμό του απέναντι στους άλλους στρέφεται στο τέλος και προς τον εαυτό για να αναζητήσει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Άννα: Η προβληματική σχέση της Άννας με τους γονείς της παρουσιάζεται με ειλικρίνεια, αλλά η ψυχολογική της διάθεση χαρακτηρίζεται από αστάθεια και μεταπτώσεις. Ενώ πολλές από τις απόψεις και τις κρίσεις της χαρακτηρίζονται από ωριμότητα, από την άλλη πλευρά αρκετά από τα παράπονα της θυμίζουν χαϊδεμένο παιδί που θέλει να είναι το επίκεντρο της προσοχής. Έτσι, οι αντιφάσεις που φανερώνονται στο χαρακτήρα και την ψυχολογία της είναι αρκετές. Είναι ένα κορίτσι που κακίζει τη μητέρα της, που ζηλεύει την αδερφή της, που κάνει παράπονα στον πατέρα και γενικά τα βάζει με όλους, επειδή δεν την καταλαβαίνουν. Από την άλλη πλευρά, κάποιες απόψεις της για το μητρικό ρόλο και για την ανάγκη να βρει στη μητέρα της ένα ιδανικό πρότυπο δείχνουν συνετή κρίση, δυσανάλογη με την ηλικία της. Την ίδια ωριμότητα φανερώνει και η αυτοκριτική της, καθώς παρουσιάζεται δυσαρεστημένη για την ανεπάρκεια της να ολοκληρώσει ένα έργο. Οι αντιφάσεις αυτές είναι απόλυτα φυσιολογικές στη φάση της μετάβασης από την παιδική στην εφηβική ηλικία, στην οποία βρίσκεται η Άννα. Ψυχολογικές μεταπτώσεις, παράπονα, πείσματα και ζήλιες χαρακτηρίζουν πάντα αυτή την ηλικία σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Η Άννα, με τα χαρίσματα και τα ελαττώματα της είναι ένας αντιπροσωπευτικός για την ηλικία της χαρακτήρας. Τη διακρίνει φιλομάθεια, εξυπνάδα, ωριμότητα, ειλικρίνεια. Παράλληλα όμως έχει εγωισμό και ζήλια και γενικά είναι απόλυτη στα συναισθήματα της. Έτσι, το μόνο που πετυχαίνει είναι να νιώθει μοναξιά ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους και κάτω από συνθήκες που δεν της επιτρέπουν τέτοιες «πολυτέλειες».
Τα συναισθήματα που κυριαρχούν στο κείμενο είναι η λύπη και η αγανάκτηση μιας έφηβης που αισθάνεται να την πνίγει η αδικία. Η Άννα εκδηλώνει επίσης κακία για τη μητέρα και την αδερφή της και ζήλια για την προτίμηση, όπως νομίζει, του πατέρα προς την αδερφή της. Η ζήλια αυτή έχει ως αιτία την υπερβολική αγάπη της γι' αυτόν, η οποία την κάνει απαιτητική και απόλυτη. Η έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς της προξενεί επίσης στην Άννα συναισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης.
Οι σχέσεις της με τα άλλα πρόσωπα
Οι σχέσεις της αφηγήτριας με το οικογενειακό της περιβάλλον δεν είναι αρμονικές. Απέναντι στην αδερφή της είναι ανταγωνιστική και εκδηλώνει ζήλια. Θεωρεί ότι καταφέρνει να έχει τους γονείς με το μέρος της εξαιτίας του «μισοκακόμοιρου ύφους» και της «γκρινιάρικης διάθεσης» της. Αγανακτεί επίσης, διότι ενώ η άλλη εισπράττει πάντα επαίνους για τα χαρίσματα της, η ίδια δέχεται συνεχώς επικρίσεις. Πιο προβληματική είναι η σχέση με τη μητέρα της, για την οποία πιστεύει ότι δεν της δείχνει κατανόηση και δεν ανταποκρίνεται στο μητρικό της ρόλο αν και εκείνη έχει ανάγκη από τη στήριξη της. Για τον πατέρα της τρέφει ιδιαίτερη αγάπη και τον αποκαλεί το μεγάλο της ιδεώδες», έχει όμως το παράπονο ότι ούτε αυτός τη στηρίζει ηθικά και ότι δεν είναι διατεθειμένος να ακούει τα προβλήματα της. Γενικά, πιστεύει ότι οι γονείς της δεν την προσέχουν όσο θα της άξιζε και εξακολουθούν να τη μεταχειρίζονται σαν ένα κακομαθημένο παιδί.
Μαργκότ: Παρουσιάζεται ως το χαϊδεμένο παιδί την οικογένειας που λόγω των χαρισμάτων της έχει την προσοχή όλων αλλά και δημιουργεί έντονο ανταγωνισμό ανάμεσα σε εκείνη και την αδερφή της.
Πατέρας: Η Άννα θεωρεί τον πατέρα της καλοσυνάτο και επισημαίνει ότι μπορεί να τον προσεγγίσει. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο περιστατικό δεν φαίνεται να βρίσκει σε αυτόν τη συναισθηματική στήριξη που χρειάζεται.
Μητέρα: Η Άννα δεν θεωρεί ότι διαδραματίζει το ρόλο που αρμόζει. Αντιμετωπίζει μεροληπτικά τα παιδιά της και παρουσιάζεται ψυχρή και ανίκανη ή και αδιάφορη να κατανοήσει τα προβλήματα και τη συμπεριφορά της Άννας.
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
- Για την εμπέδωση του κειμένου μπορείτε να συμπληρώσετε μια φόρμα εμπέδωσης πατώντας ΕΔΩ.